اسپیکینگ یک مهارت تولیدی (productive) است، و به‌همین‌دلیل است که در روش text-based که تنها یکی‌از چندین روش‌ تدریس مکالمه است، حرکت مدرس به سمت شروع مکالمه، از یک مهارت دریافتی (receptive) مثل listening  و یا reading  باید انجام شود. بگذارید stageهای اصلی این روش بخصوص را باهم بخوانیم:

1. موضع بحث باید از قبل تعیین شده باشد. متن کوتاهی و یا یک فیلم کوتاه و یا یک فایل صوتی کوتاه (حتی یک آهنگ) در آن مورد باید توسط مدرس تهیه شده باشد که هم موضوع گفتگو از آن استخراج شود و هم تعدادی واژه و اصطلاح مرتبط.
2. پس از مرحله‌ی اول (خواندن و یا شنیدن)، مدرس language مورد نظرش را شامل collocations, vocabulary items, idiomsو یا expressions را بیشتر از آن‌چه که در مرحله‌ی قبل بوده را تدریس می‌کند و مطمئن می‌شود که آن‌ها را یاد گرفته‌اند (کاربرد، تلفظ،…). دربعضی‌موارد، در همین مرحله، یک ساختار خاص گرامری و یا یک functional language مرتبط به شاگردها داده می‌شود و تاکید می‌شود امروز قرار است عمدتا از همین گرامر استفاده کنید.
3. در گام بعدی که بسیار هم مهم‌ است، مدرس یک نمونه از جواب ایده‌آلش را که توقع دارد بچه‌ها تا انتهای کلاس بتوانند به آن نزدیک شوند را به اصطلاح model می‌کند.
4. بعد چینش کلاس را براساس pair work و یا groupwork مورد نظرش عوض می‌کند و موضوع (و یا سوال‌های مرتبط ِ ازقبل‌آماده‌شده‌اش) را مطرح می‌کند و شاگرد‌ها مشغول می‌شوند.
5. مدرس monitoring را شروع می‌کند اگر error correction لازم باشد که انجام دهد، انجام می‌دهد (این قسمت هم بستگی به نوع جلسه‌ی آن روز دارد که هدفش accuracy شاگردهاست و یا fluency).
6. بعد از نت‌هایی که برداشته استفاده می‌کند و ایرادهای شاگرد‌ها را برطرف می‌کند تا بیشتروبیشتر به نمونه‌ای که خودش درابتدای کلاس ارائه داده بود، نزدیک‌تر شوند.
7. مدرس خلاق، در این مرحله، پیش‌از‌این‌که شاگردهایش کلاس را ترک کنند، هووم‌وورکی مرتبط (و یا گاهی کمی فراتر از آن‌چه یادگرفته‌اند) را به شاگردهایش می‌دهد که ممکن است تعدادی لغت بیشتر، تمرین گرامر بیشتر، یک lecture از سایت  com و یا…. باشد.
8. جلسه‌ی بعدی، با مرور کوتاهی بر واژگان جلسه‌ی پیش و یا همان functional language درس داده شده، به‌سمت موضوع جدید و روش متفاوتی برای اجرای کلاس این جلسه‌اش می‌کند.